به نقل از «تابناک»

کلید دروازه قرآن شیراز گم شد

تاریخ انتشار: ۵ اسفند ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۱۱۰۵۴۶۸

به گزارش «تابناک» به نقل از ایرنا، خبرنگار ایرنا ابتدا برای یافتن کلیدی از در دروازه قرآن سراغ غلامحسین نیازی مدیر روابط عمومی اداره کل میراث فرهنگی،گردشگری و صنایع دستی استان فارس رفت اما وی اعلام کرد که کلید و مدیریت مجموعه دروازه قرآن شیراز در اختیار شهرداری این کلانشهر است.

به سراغ حمید جورکش مدیرکل روابط عمومی و امور بین الملل شهرداری شیراز رفتیم اما وی نیز خبری از کلید نداشت و در گام بعدی سراغ کلید را از شهرداری منطقه ۳ شیراز گرفتیم که مجموعه دروازه قرآن در این منطقه قرار گرفته اما آنها نیز خبری از کلید نداشتند و اعلام کردند که کلیدی از این بنای شاخص در اختیار شهرداری این کلانشهر نیست.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

تا لحظه انتشار این مطلب هیچ اطلاعی از کلید دروازه قرآن کسب نشد.

خبر گرفتن از وضعیت آرامگاه حاج حسین ایگار که در بنای دروازه قرآن شیراز قرار دارد موجب شد دریابیم کلید این مجموعه گم شده یا دست کم کسی اطلاعی از آن ندارد.

بسیاری از اهالی امروز شیراز حتی نمی دانند که این فرد سازنده بنای کنونی دروازه قرآن حاج حسین ایگار است.

حتما بسیاری از شیرازی های اصیل و قدیمی نام مرحوم حاج اعتماد التجار ایگار را شنیده اند و از کارهای برجسته وی تا اندازه ای خبر دارند و به نیک اندیشی این مرد واقف هستند اما نسل کنونی امروز کمتر با نام وی آشنا هستند.

دروازه قرآن شیراز ابتدا در زمان عضدالدوله دیلمی ساخته و قرآنی در آن جای داده شد تا مسافران با گذر از زیر آن متبرک شوند.

کریم خان زند این دروازه را بازسازی و اتاقی به بالای آن اضافه کرد و دو جلد قرآن بزرگ نفیس، به خط سلطان ابراهیم بن شاهرخ تیموری، در اتاقک بالای آن جای داد. این قرآن‌ها، که به قرآن هفده کیلوگرم معروفند، اکنون از دروازه قرآن به موزه پارس شیراز انتقال یافته‌اند.

این بنا که در گذشته طاق قرآن نیز نامیده شده‌ در دوره قاجاریه به علت وقوع چندین زلزله دچار صدمات زیادی شد که محمد زکی خان نوری آن را تعمیر کرد.

در سال ۱۳۱۵ این بنا را شهردار وقت شیراز تخریب کرد تا دروازه قرآن در سال ۱۳۲۸ شمسی با همت یکی از بازرگانان شیراز به نام حاج حسین ایگار معروف به اعتماد التجار، با فاصله کمی از دروازه کهن ساخته شد.

دروازه جدید در اندازه بزرگ‌تر، شامل دهانه قوس تیزه دار و دو ورودی کوچک بر روی جرزهای دو طرف و اتاق مستطیل شکلی بر فراز آن برای گذاشتن قرآن ساخته شد.

در این بنا، آیاتی از قرآن را به خط ثلث و نسخ دور تا دور در دروازه قرآن نگاشته‌اند.

در تاریخچه صنعت برق فارس اشاره به چند کار ماندگار از مرحوم حسین ایگار شده که برق‌رسانی به بعضی از محله های شیراز که برای اولین بار در سال ۱۳۰۵ انجام شد یکی از این خدمات است.

یکی دیگر از خدمات برجسته این مرد خیراندیش ایجاد کارخانه ریسندگی و بافندگی در خیابان سعدی شیراز بوده و همچنین کارخانه قند مرودشت را در سال ۱۳۱۴ راه اندازی کرد که تحولی بزرگ در صنعت کشاورزی است.

مرحوم استاد علی سامی در کتاب شیراز شهر جاویدان نوشته است:‌یکی دیگر از کارهای ماندگار این مرد بزرگ تجدید بنای دروازه قرآن شیراز که در گذشته در همین مکان با دو اتاق در هر طرف مربوط به زمان آل بویه که نفهمیده و نسنجیده بدون هیچگونه موجبی در سال ۱۳۱۵ خورشیدی به دست والی مغرور و شهرداری بی انصاف وقت با دشواری فراوان و به کمک دینامیت ویران و با خاک یکسان شده بود.

در دوطرف این بنا به کاشی کاریهای زیبایی که به دست استاد کاشی کاری و نقاش معروف شیراز مرحوم حاج باقر جهانمیری ساخته ، جلوه بیشتری به این دروازه جادویی داده است.

مردم شیراز در گذشته رسمشان بود که هر روز اول ماه قمری به این محل آیند و از زیر این قرآن ها رد شوند و خود را تا آخر ماه در پناه این قرآن در برابر بلایا بیمه کنند.

مرحوم ایگار و همسرش را بعد از مرگ در دو اطاقک کنار دروازه به خاک سپردند اما اکنون محل دفن این فرد بزرگ مغفول مانده و حتی یک تابلو نیز ندارد و بعضی افرادی که از این محل عبور می کنند آشغالهای خود را از پنجره بالایی این دو آرامگاه به داخل می ریزند.

پیش از این در شبکه‌های اجتماعی ضرورت نصب یک تابلو معرفی آرامگاه مرحوم ایگار و خدمات ارزشمند وی مطرح شده بود و این حداقل کاری است که در مقابل خدمات ارزشمند ایگار می توان کرد.

منبع: تابناک

کلیدواژه: سی سخت زلزله پروتکل الحاقی انیس نقاش تروئیکای اروپایی شاهزاده لطیفه شیراز دروازه قرآن مقبره کلید میراث فرهنگی سی سخت زلزله پروتکل الحاقی انیس نقاش تروئیکای اروپایی شاهزاده لطیفه دروازه قرآن شیراز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tabnak.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تابناک» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۱۰۵۴۶۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شاه کلید مهار تورم

خاطره یحیایی در دنیای اقتصاد نوشت: اولویت‌های هر کشور نشانگر رویا‌ها وکابوس‌های آن و بیانگر دیدگاه‌های مختلف درباره چگونگی عملکرد اقتصاد است. اولویت‌های کشوری مانند ایران که برای بیش از چهاردهه به تورم‌های دورقمی عادت کرده، ولی هیچ‌گاه دچار ابرتورم هم نشده، با کشوری مثل آمریکا که مردمش تورم ۵درصدی را هم تحمل نمی‌کنند یا کشور‌هایی مانند مجارستان و آلمان که ابرتورم‌های بزرگی را تجربه کرده اند و از هرگونه افزایش تورمی هراس دارند، متفاوت است. با وجود عادت جمعی به تورم‌های دو رقمی (حدود ۲۰ تا ۳۰درصد) تورم‌های سال‌های اخیر در کانالی بالاتر از کانال ۲۰ تا ۳۰‌درصد بوده‌اند که سبب شده، هم مردم و هم سیاستگذار یک‌صدا به دنبال کاهش تورم و ورود آن به کانال بلندمدت خود باشند. اما این چگونه ممکن است؟

دو دیدگاه عمده در ایران در این خصوص به وجود آمده است: اول طرفداران جریان اصلی علم اقتصاد که به دنبال مدل‌های علمی (یا به قول برخی مدل‌های کتاب‌های درسی) هستند و می‌گویند بدون افزایش نرخ بهره اسمی و رسیدن بهره اسمی به تورم و صفر شدن نرخ بهره حقیقی (نرخ بهره اسمی منهای تورم) امکان کاهش نرخ تورم در ایران به محدوده تک‌رقمی مثل بیش از ۱۰۵ کشور جهان وجود ندارد.

این دسته افزایش نرخ بهره (اهرم اصلی سیاست پولی) را در کنار انضباط بودجه دولت (سیاست مالی) و جلوگیری از بار‌های فرا بودجه‌ای بر بانک‌ها توصیه می‌کنند. شواهد جهانی کاملا موید نظر این دسته است. همچنین شواهد داخلی از سال‌های ۹۲ تا ۹۶ هم نشان می‌دهد با مثبت شدن نرخ بهره حقیقی، نرخ تورم در ایران تک‌رقمی شد.

دسته دوم معتقدند اقتصاد ایران با دیگر کشور‌ها تفاوت جدی دارد و سیاست متعارف پولی (تغییرات نرخ بهره) در این اقتصاد مثل اقتصاد کشور‌های دیگر کار نمی‌کند.

این دسته مهم‌ترین تفاوت ایران با کشور‌های دیگر را در نکول پنهان‌شده در ترازنامه بانک‌ها می‌دانند؛ یعنی حجم بزرگ وام‌هایی که داده شده، ولی بدون اینکه پس داده شوند، مدام امهال و استمهال می‌شوند و بمب ساعتی هستند که با افزایش نرخ بهره می‌توانند منفجر شوند. این دسته ایجاد محدودیت بر ترازنامه بانک‌ها وکل‌های پولی را توصیه می‌کنند.

دسته اول در پاسخ به این استدلال دسته دوم می‌گویند که بدون افزایش نرخ بهره، نکول استراتژیک (strategic default) در نظام بانکی وجود خواهد داشت و این بمب ساعتی نه تنها خنثی نشده، بلکه بزرگ‌تر هم خواهد شد. از نظر این دسته، افزایش نرخ بهره، پله اول جلوگیری از اضافه شدن به انبار مهمات این بمب ساعتی است. همچنین این دسته معتقدند کنترل ترازنامه و محدودیت‌های مقداری صرفا در شرایطی که نرخ بهره حقیقی به صفر نزدیک است کار می‌کند و نباید انتظار داشت که جای نرخ بهره را بگیرد.

اما تئوری اقتصاد به ما می‌گوید، در شرایطی که سیاست پولی انبساطی مخارج کل مصرف‌کنندگان، بنگاه‌ها و دولت‌ها را بر روی کالا‌ها و خدمات افزایش می‌دهد، آیا این تقاضای جدید به افزایش تولید و اشتغال می‌انجامد یا فقط قیمت‌ها را بالا می‌برد و سرعت تورم را زیاد می‌کند؟ واضح است که بدون افزایش نرخ بهره و در شرایطی که کشور چهار دهه در شرایط پولی انبساطی (نرخ بهره منفی) زندگی کرده، هر افزایش تقاضایی، چه از سمت انتظارات و چه از سمت دولت به تورم‌های بالاتر منجر شده و امکان کاهش تورم هم وجود ندارد.

تصمیمات بانک‌مرکزی اساس سیاست پولی را شکل می‌دهد. سیاست‌های پولی و بودجه‌ای تنها در کشور‌هایی از یکدیگر جدا هستند که به لحاظ مالی، توسعه‌یافته باشند و دولت مجبور نباشد کسری بودجه را با چاپ پول جبران کند، بلکه بتواند برای پرداخت پول در آینده از روش استقراض (انتشار اوراق) استفاده کند و بانک‌مرکزی تعیین کند چه مقدار از این بدهی‌ها پولی شوند، یعنی شکل پول یا معادل آن را به خود بگیرند و مابقی بدهی به صورت اوراق قرضه‌ای که نرخ بهره دارد منتشر شود.

برای روشن‌تر شدن موضوع باید این قضیه را شفاف کنیم که نرخ بهره چگونه باعث تغییر رفتار و کاهش تورم می‌شود. بانک‌مرکزی در راستای اجرای سیاست پولی خود، با عملیات بازار باز برای دستیابی به نرخ بهره هدف خود در بازار بین بانکی، به خرید اوراق دولتی (افزایش ذخایر و کاهش نرخ بهره) و فروش اوراق دولتی (کاهش ذخایر و افزایش نرخ بهره) می‌پردازد. عملیات بازار باز موجب نوسان پایه پولی و نرخ‌های بهره شده و مقدار حجم پول در معاملات (M۱) و دیگر مقادیر کلی پول را تغییر می‌دهد.

در این منظومه نرخ بهره در بازار پول هزینه وجوهی است که می‌توانند به مشتریان خود وام دهند یا در اوراق بهادار سرمایه‌گذاری کنند. با افزایش این هزینه بانک‌ها نرخ بهره وام‌های خود را بالا می‌برند و در اعطای اعتبار گزینشی‌تر عمل می‌کنند. در نهایت این سیکل به کاهش مصرف و سرمایه‌گذاری که از اجزای تقاضای کل هستند منجر شده و سبب کاهش تورم می‌شود.

سیاستی که از اوایل سال ۱۴۰۰ با کنترل مقداری ترازنامه‌ها توسط بانک‌مرکزی، تامین مالی از طریق شبکه بانکی را با محدودیت جدی مواجه کرده است هر چند در کل سیاست قابل قبولی است و باعث شده اندکی از انبساط پولی در کشور جلوگیری شود؛ اما در ایران با توجه به پایین بودن نرخ سود و بالا بودن نرخ تورم، نرخ بهره حقیقی همواره منفی است که خود به خود به تقاضای بسیار بالا برای تسهیلات منجر شده و کشور را به ورطه تورم‌های بالا می‌کشاند و به جز منافعی کوچک در کاهش تورم در مقابل هزینه‌های بزرگی مانند تحمیل رکود دستاورد دیگری نخواهد داشت.

به عبارت دیگر در شرایطی که نرخ بهره در ایران منفی است، هر گونه سیاست نامتعارف پولی نظیر کنترل مقداری ترازنامه (کل‌های پولی) هر چند ممکن است اثرات کوتاه‌مدت و کوچکی داشته باشد، اما به هیچ وجه نمی‌تواند به عنوان راه‌حل جایگزین افزایش نرخ بهره (صفر کردن بهره حقیقی) عمل کند.